Op 24 januari 2005 werd aan de Bergsingel een nieuw kunstwerk onthuld: een tekstbeeld van Marcelle van Bemmel. De opdracht die Van Bemmel meekreeg, was een kunstwerk te maken dat een spiegel van het verleden was en de geschiedenis van de 19e eeuwse singels voelbaar maakte. In het water spiegelen zich twee tekstregels: ‘later is nu toen‘ en ‘nu was toen later‘. Met dit kunstwerk wilde Van Bemmel ook een ‘spiegel van de toekomst’ maken. De tekstregels zijn een taalspel van elk vier woorden, die heden, verleden en toekomst verbinden. Mensen die langs de singel lopen, kunnen telkens even kijken of de teksten die dag in de waterspiegel te lezen zijn, wat afhankelijk van het weer is. Het concept van een ‘spiegel van het verleden’ riep bij de Rotterdamse kunstenaar Van Bemmel meteen een vraag op. Waarom verwijzen naar de historie van de singels als deze zo duidelijk voelbaar aanwezig is? Met zijn oude huizen en grote bomen lijkt het of het gebied er altijd al zo bij lag. Maar bij nader inzien is er wel degelijk veel veranderd. Veel gebouwen zijn toegevoegd, de waterbekkens zijn verlegd, verkeer is toegenomen. Zo is de singel zelf een soort vervormde spiegel van het verleden, waarbij het verlangen je bekruipt er zo doorheen te kunnen stappen, zo die oude tijd in. Maar in hoeverre is zo’n ‘spiegel’ werkelijkheid? In hoeverre klopt het beeld dat wij van vroeger hebben? Het werk van Van Bemmel staat niet op zich. De Rose-singels werden gerenoveerd naar het oorspronkelijke ontwerp van de 19e eeuwse stadsarchitect Rose en kunst kreeg daarin een belangrijke rol toegewezen. De voormalige deelgemeente Noord benaderde het Centrum Beeldende Kunst vanwege dit grote renovatieproject van diverse singels en liet een kunstplan schrijven: “Beeldende Kunst en de singelfamilies van Rotterdam” door Han Goan Lim en Albert Kliest. Op basis daarvan zijn meerdere kunstopdrachten uitgeschreven, waaronder Lake Bermuda van Susanne Kriemann en een zitplek en blauwe brug van Jeroen Doorenweerd aan de Berg- en Noordsingel. Ook aan de Spoor- en Provenierssingel zijn kunstwerken geplaatst, zoals In de stad/De jonge mens op het eiland van Henk Visch, In de verte een zwaan van Klaas Gubbels en Kryptonian Ice Lake van Guido Marsille en Onno Poiesz.
Marcelle van Bemmel (1948) gebruikt bij voorkeur ‘materialen’, die geen definieerbare vorm bezitten, zoals water, spiegelingen, licht en schaduw, geluid, maar ook tijd. Haar werk in opdracht gaat een relatie aan met de omgeving en het publiek, en refereert vaak aan de geschiedenis van de plek.
Op 24 januari 2005 werd aan de Bergsingel een nieuw kunstwerk onthuld: een tekstbeeld van Marcelle van Bemmel. De opdracht die Van Bemmel meekreeg, was een kunstwerk te maken dat een spiegel van het verleden was en de geschiedenis van de 19e eeuwse singels voelbaar maakte. In het water spiegelen zich twee tekstregels: ‘later is nu toen‘ en ‘nu was toen later‘. Met dit kunstwerk wilde Van Bemmel ook een ‘spiegel van de toekomst’ maken. De tekstregels zijn een taalspel van elk vier woorden, die heden, verleden en toekomst verbinden. Mensen die langs de singel lopen, kunnen telkens even kijken of de teksten die dag in de waterspiegel te lezen zijn, wat afhankelijk van het weer is. Het concept van een ‘spiegel van het verleden’ riep bij de Rotterdamse kunstenaar Van Bemmel meteen een vraag op. Waarom verwijzen naar de historie van de singels als deze zo duidelijk voelbaar aanwezig is? Met zijn oude huizen en grote bomen lijkt het of het gebied er altijd al zo bij lag. Maar bij nader inzien is er wel degelijk veel veranderd. Veel gebouwen zijn toegevoegd, de waterbekkens zijn verlegd, verkeer is toegenomen. Zo is de singel zelf een soort vervormde spiegel van het verleden, waarbij het verlangen je bekruipt er zo doorheen te kunnen stappen, zo die oude tijd in. Maar in hoeverre is zo’n ‘spiegel’ werkelijkheid? In hoeverre klopt het beeld dat wij van vroeger hebben? Het werk van Van Bemmel staat niet op zich. De Rose-singels werden gerenoveerd naar het oorspronkelijke ontwerp van de 19e eeuwse stadsarchitect Rose en kunst kreeg daarin een belangrijke rol toegewezen. De voormalige deelgemeente Noord benaderde het Centrum Beeldende Kunst vanwege dit grote renovatieproject van diverse singels en liet een kunstplan schrijven: “Beeldende Kunst en de singelfamilies van Rotterdam” door Han Goan Lim en Albert Kliest. Op basis daarvan zijn meerdere kunstopdrachten uitgeschreven, waaronder Lake Bermuda van Susanne Kriemann en een zitplek en blauwe brug van Jeroen Doorenweerd aan de Berg- en Noordsingel. Ook aan de Spoor- en Provenierssingel zijn kunstwerken geplaatst, zoals In de stad/De jonge mens op het eiland van Henk Visch, In de verte een zwaan van Klaas Gubbels en Kryptonian Ice Lake van Guido Marsille en Onno Poiesz.
Marcelle van Bemmel (1948) gebruikt bij voorkeur ‘materialen’, die geen definieerbare vorm bezitten, zoals water, spiegelingen, licht en schaduw, geluid, maar ook tijd. Haar werk in opdracht gaat een relatie aan met de omgeving en het publiek, en refereert vaak aan de geschiedenis van de plek.
