Over het kunstwerk
Door zeven speakers die verspreid staan onder de Erasmusbrug op het Willemsplein is het werk Seven Tears te horen: een kunstwerk dat de Schotse kunstenaar Susan Philipsz baseerde op de compositie Pavane Lacrimae van de Hollandse componist Jan Pieterszoon Sweelinck (1562–1621). Op zijn beurt baseerde Sweelinck zijn Pavane Lacrimae op het lied Flow My Tears van zijn tijdgenoot, componist John Dowland (1563–1626). Dit lied van Dowland, gemaakt voor luit en zangstem, was toentertijd zeer invloedrijk. Het is één van de eerste voorbeelden van de toenmalige ‘trend’ van melancholie, de gevoelsstemming waar in die tijd veel over geschreven werd. Deze wordt door Philipsz ook vaak toegepast in haar werk.
Susan Philipsz experimenteerde voor Seven Tears met verschillende klanksoorten. Een eerste strijkersversie werd gevolgd door een blazersversie met orgelpijpen, gevolgd door de definitieve versie. In het werk voor het Willemsplein wordt Sweelincks compositie gespeeld door musici op glazen gevuld met water. Sweelinck geldt als de belangrijkste Nederlandse componist van de Vroegmoderne Tijd, in de overgang van renaissance- naar barokmuziek. De compositie refereert aan het druppen van tranen als motief en het element van Barokke klaagzang; waarmee wordt geappelleerd aan het idee van geluk als vluchtige emotie. Door de speciaal ontworpen speakers vermengen de klanken en flarden muziek zich met de geluiden van de stad. Het geluidslandschap vergezelt zo opvallend onopvallend de voorbijgangers die onder de brug langs de Maas wandelen en speelt elke avond tijdens zonsondergang.
Over de kunstenaar
De Schotse kunstenaar Susan Philipsz (Glasgow, 1965) gebruikt al meer dan twintig jaar geluid en muziek in haar werk voor de openbare ruimte en in kunstcentra. In haar werk, waarvoor ze in 2010 de Turner Prize won, houdt ze zich bezig met het opnieuw arrangeren en interpreteren van bestaande composities of muziekstukken op basis van eigenschappen van de gebruikte locatie. Philipsz onderzoekt de ruimtelijke kwaliteiten van het geluid en diens emotionele en cognitieve dimensies. Haar recente werk draait vaak om existentialistische thema’s als trauma en verdriet. Susan Philipsz exposeerde in talloze musea en kunstcentra in Europa en Noord-Amerika. Ze realiseerde verschillende projecten in de openbare ruimte, waaronder op Governor’s Island, New York. Philipsz’ werk is opgenomen in verschillende grote kunstcollecties, waaronder die van het Solomon R. Guggenheim Museum in New York, The Tate in London en Museum Ludwig in Keulen. Haar werk wordt vertegenwoordigd door galerie Ellen de Bruijne (Amsterdam) en Tanya Bonakdar Gallery (New York).
Over het kunstwerk
Door zeven speakers die verspreid staan onder de Erasmusbrug op het Willemsplein is het werk Seven Tears te horen: een kunstwerk dat de Schotse kunstenaar Susan Philipsz baseerde op de compositie Pavane Lacrimae van de Hollandse componist Jan Pieterszoon Sweelinck (1562–1621). Op zijn beurt baseerde Sweelinck zijn Pavane Lacrimae op het lied Flow My Tears van zijn tijdgenoot, componist John Dowland (1563–1626). Dit lied van Dowland, gemaakt voor luit en zangstem, was toentertijd zeer invloedrijk. Het is één van de eerste voorbeelden van de toenmalige ‘trend’ van melancholie, de gevoelsstemming waar in die tijd veel over geschreven werd. Deze wordt door Philipsz ook vaak toegepast in haar werk.
Susan Philipsz experimenteerde voor Seven Tears met verschillende klanksoorten. Een eerste strijkersversie werd gevolgd door een blazersversie met orgelpijpen, gevolgd door de definitieve versie. In het werk voor het Willemsplein wordt Sweelincks compositie gespeeld door musici op glazen gevuld met water. Sweelinck geldt als de belangrijkste Nederlandse componist van de Vroegmoderne Tijd, in de overgang van renaissance- naar barokmuziek. De compositie refereert aan het druppen van tranen als motief en het element van Barokke klaagzang; waarmee wordt geappelleerd aan het idee van geluk als vluchtige emotie. Door de speciaal ontworpen speakers vermengen de klanken en flarden muziek zich met de geluiden van de stad. Het geluidslandschap vergezelt zo opvallend onopvallend de voorbijgangers die onder de brug langs de Maas wandelen en speelt elke avond tijdens zonsondergang.
Over de kunstenaar
De Schotse kunstenaar Susan Philipsz (Glasgow, 1965) gebruikt al meer dan twintig jaar geluid en muziek in haar werk voor de openbare ruimte en in kunstcentra. In haar werk, waarvoor ze in 2010 de Turner Prize won, houdt ze zich bezig met het opnieuw arrangeren en interpreteren van bestaande composities of muziekstukken op basis van eigenschappen van de gebruikte locatie. Philipsz onderzoekt de ruimtelijke kwaliteiten van het geluid en diens emotionele en cognitieve dimensies. Haar recente werk draait vaak om existentialistische thema’s als trauma en verdriet. Susan Philipsz exposeerde in talloze musea en kunstcentra in Europa en Noord-Amerika. Ze realiseerde verschillende projecten in de openbare ruimte, waaronder op Governor’s Island, New York. Philipsz’ werk is opgenomen in verschillende grote kunstcollecties, waaronder die van het Solomon R. Guggenheim Museum in New York, The Tate in London en Museum Ludwig in Keulen. Haar werk wordt vertegenwoordigd door galerie Ellen de Bruijne (Amsterdam) en Tanya Bonakdar Gallery (New York).
