In 2008 vroeg Sculpture International Rotterdam aan Atelier Van Lieshout een kunstwerk te ontwikkelen voor hartje stad. De acht meter hoge sculptuur Cascade is het resultaat. Het beeld is gemaakt van polyester; het materiaal dat bijna als signatuur kan worden opgevat van Atelier Van Lieshout. Achttien op elkaar gestapelde olievaten, die als een waterval uit de lucht lijken te vallen, vormen samen een monumentale zuil. Uit de levensgrote vaten druipt een stroperige massa, waarin de gestalten zijn te ontwaren van een twintigtal menselijke figuren. Het zijn anonieme wezens, in vaak dramatische poses. Een enkeling klimt omhoog. Vergeleken met de robuuste contouren van de oliedrums zijn de figuren slap en vormeloos. Desondanks vormen deze gestalten een netwerk dat de zuil tot steun dient. Vaten en menselijke gestalten, harde en slappe vormen, zijn met elkaar versmolten tot één geheel. Als inspiratiebron noemt kunstenaar Joep van Lieshout overwinningszuilen, vooral de Pestsäule in Wenen. Ook verwijst het naar de recessie en de banken, die zich in nabijheid van het kunstwerk bevinden. Cascade is een verwijzing naar een carrièrewedloop, die inhoudelijk verband houdt met Slave City, een langlopend kunstproject van Van Lieshout, dat bestaat uit veel verschillende onderdelen en samen een dystopisch wereldbeeld toont. Het gebruik van olievaten verwijst naar de Rotterdamse haven. Voor meer informatie: Sculpture International Rotterdam.
Joep van Lieshout (Ravenstein, 1963) is een internationaal bekende beeldhouwer en ontwerper, gevestigd in Rotterdam. Met zijn in 1995 opgerichte collectief Atelier van Lieshout heeft hij spraakmakende ontwerpen op zijn naam staan. Van Lieshout tast met zijn werk vaak ethische grenzen af, zoals zichtbaar wordt via het langlopende project ‘Slave City’. Van Lieshout is gelauwerd met diverse prijzen, waaronder de Charlotte Köhler prijs (1991), Prix de Rome (1992), Chabot Prijs (1997) en de Wilhelminaring (2000).
Toren van 18 olievaten verbonden door zo’n 20 mensfiguren, die omhoog klimmen of naar beneden vallen
Materialen
Polyester
Afmetingen
Hoogte 8.50 m
Jaar
2010
Opdrachtgever
Sculpture International Rotterdam
Eigenaar
Gemeente Rotterdam
Onderdeel van
Over het kunstwerk
In 2008 vroeg Sculpture International Rotterdam aan Atelier Van Lieshout een kunstwerk te ontwikkelen voor hartje stad. De acht meter hoge sculptuur Cascade is het resultaat. Het beeld is gemaakt van polyester; het materiaal dat bijna als signatuur kan worden opgevat van Atelier Van Lieshout. Achttien op elkaar gestapelde olievaten, die als een waterval uit de lucht lijken te vallen, vormen samen een monumentale zuil. Uit de levensgrote vaten druipt een stroperige massa, waarin de gestalten zijn te ontwaren van een twintigtal menselijke figuren. Het zijn anonieme wezens, in vaak dramatische poses. Een enkeling klimt omhoog. Vergeleken met de robuuste contouren van de oliedrums zijn de figuren slap en vormeloos. Desondanks vormen deze gestalten een netwerk dat de zuil tot steun dient. Vaten en menselijke gestalten, harde en slappe vormen, zijn met elkaar versmolten tot één geheel. Als inspiratiebron noemt kunstenaar Joep van Lieshout overwinningszuilen, vooral de Pestsäule in Wenen. Ook verwijst het naar de recessie en de banken, die zich in nabijheid van het kunstwerk bevinden. Cascade is een verwijzing naar een carrièrewedloop, die inhoudelijk verband houdt met Slave City, een langlopend kunstproject van Van Lieshout, dat bestaat uit veel verschillende onderdelen en samen een dystopisch wereldbeeld toont. Het gebruik van olievaten verwijst naar de Rotterdamse haven. Voor meer informatie: Sculpture International Rotterdam.
Joep van Lieshout (Ravenstein, 1963) is een internationaal bekende beeldhouwer en ontwerper, gevestigd in Rotterdam. Met zijn in 1995 opgerichte collectief Atelier van Lieshout heeft hij spraakmakende ontwerpen op zijn naam staan. Van Lieshout tast met zijn werk vaak ethische grenzen af, zoals zichtbaar wordt via het langlopende project ‘Slave City’. Van Lieshout is gelauwerd met diverse prijzen, waaronder de Charlotte Köhler prijs (1991), Prix de Rome (1992), Chabot Prijs (1997) en de Wilhelminaring (2000).
