Ro (Ronald) Heilbron (Paramaribo, Suriname, 1938 – Rotterdam, 2014) was schilder, graficus, activist en muurschilder. Hij groeit op in een arm gezin. Zijn ouders hebben een gemengde etnische achtergrond, zijn vader overlijdt als hij 8 jaar is. Op de lagere school wordt zijn talent voor schilderen al opgemerkt. In zijn jonge jaren werkt hij als leerling-zetter bij verschillende drukkerijen om uiteindelijk als zetter en lay-outer bij de grootste krant van Suriname te werken, De Ware Tijd. Begin jaren 1960 begint hij te schilderen: kleurrijke voorstellingen uit het dagelijks leven met veel aandacht voor armoede en slechte leefomstandigheden. In 1963 heeft hij zijn eerste tentoonstelling in Paramaribo. Hij gebruikt uiteenlopende technieken om zijn boodschap uit te dragen, steeds een politiek of sociaal geëngageerd statement. In 1970 besluit Heilbron om zich met zijn vrouw en kinderen te vestigen in Nederland. Hij voelt zich onzeker door de politieke instabiliteit in zijn vaderland. In Rotterdam vindt hij opnieuw werk bij een drukkerij en in zijn vrije tijd gaat hij schilderen. Een jaar later krijgt hij zijn eerste tentoonstelling in Rotterdam, waar hij schilderijen laat zien waarin armoede en wanhoop in Suriname de belangrijkste thema’s zijn. Als schilder is Heilbron autodidact. In Suriname heeft hij verschillende keren geprobeerd een opleiding te volgen, maar hij raakte snel teleurgesteld over de manier van lesgeven. In 1973 schrijft hij zich in bij de kunstacademie in Rotterdam en volgt een opleiding keramische technieken. Ook behaalt hij daar een diploma grafische technieken. Daarna heeft hij tentoonstellingen in Rotterdam, Scheveningen en Amsterdam, aar ook in Stockholm en Uppsala, Zweden. In 1975 werkt hij mee aan een grote tentoonstelling over de onafhankelijkheid in Suriname. De band tussen Heilbron en zijn vaderland blijkt duidelijk uit de onderwerpen van zijn schilderijen: armoede, uitbuiting door de Nederlanders en inlandse politieke onrust. Ook vervuiling door de aluminium industrie is een terugkerend thema in zijn werk. Van 1976 tot 1983 heeft Heilbron samen met zijn collega Wim Gerritsen Galerie Solidair in het Nieuwe Westen. Niet commerciële kunstenaars kunnen er hun werk laten zien en er zijn regelmatig optredens van Surinaamse voordrachtskunstenaars. In de kelder heeft Heilbron een kleine grafische werkplaats. Behalve zijn eigen werk, vervaardigde Heilbron ook veel toegepast grafisch werk in opdracht van anderen: pamfletten, kaarten, kalenders, lay-out van tijdschriften, boeken, cd-hoesjes en ook toneeldecors. Hij werkte zowel in olieverf (op doek en paneel) als met drukinkt op canvas. In 1980 maakt hij een serie van zes panelen over de onafhankelijkheid en de grote binnenlandse politieke onrust in zijn vaderland. “Strijdbare kunst, daar gaat het om als je uit een land komt waar onrecht heerst”, zegt hij daarover. In 1988 maakte hij in de Jagthuisstraat in Delfshaven de muurschildering Geef racisme geen kans. Later, in de jaren 1990 concentreert hij zich meer op het gebied waar één van zijn dochters woont, de Caraïben. Hij wil in zijn werken de warmte voelen en zich richten op de mooie, exotische kanten van Zuid-Amerika. Hij verblijft ook regelmatig op de Bovenwindse Antillen. Aan het einde van zijn leven raakt hij gefascineerd door de kunst van de Maya Indianen, een deel van zijn roots dat tot dan toe nog niet door hem in beeld is gebracht. Hij maakt minimaal vier grote schilderijen in deze stijl. In 2014 overlijdt Ro Heilbron in Rotterdam. Ruim vijftig jaar getuigt zijn werk van betrokkenheid met de medemens, historisch besef en gevoel voor schoonheid en symboliek.
