Aan de Schiedamseweg in de wijk Bospolder-Tussendijken is mei 2020 een enorme vos geplaatst. Het beeld de Bospoldervos is zestien meter lang en tien meter hoog. Het geheel weegt 65 ton. Nu is het kunstwerk nog wit, maar binnenkort krijg deze reuzevos een mooie oranje tint en een plastic zakje in zijn bek. Het ontwerp is gemaakt door Florentijn Hofman, die met dit kunstwerk een relatie tussen de stad en de natuur weergeeft. Met zijn vos wilde hij een beeld maken dat gaat over hoe de natuur zich in stedelijke randgebieden onder de metrobaan door de stad binnenwerkt. De natuur draagt bij aan het welzijn van de stedelijke mens. Hofman kwam op twee manieren tot dit ontwerp. De eerste is de zo onsterfelijke benaming van deze stadswijk, Bospolder-Tussendijken – een samenstelling van bos, polder en dijken. Het herinnert aan een onzichtbaar verleden. De tweede manier was door de Schiedamseweg nader te bestuderen. De straat kent nog veel aandachtspunten, maar ondernemers en bewoners zagen wel wat in een kunstwerk als trekker en hoopten op een blikvanger. Gemeente Rotterdam benaderde hiervoor BKOR en SIR. De vraag aan Hofman en aan drie andere kunstenaars was om in competitie een ontwerp te maken voor deze drukke straat. Hofman vond veel delen te druk, te smal of te af, waardoor vooral de Delfshavenkant afviel. Maar het andere uiteinde, richting Marconiplein, kon wel een gebaar gebruiken. In dat deel komt de natuur de stad binnen, ook is daar de markt van de Grote Visserijstraat met alle plastic zakjes die er rondwaaien. Het binnendringen van de vos in de stad, zowel als de ban op plastic tasjes, waren berichten die speelden in die tijd dat Hofman begon aan zijn ontwerp. De Bospoldervos is een ode aan allebei: aan de natuur en aan het plastic tasje. Heeft die vos het tasje gepikt? Gaat hij rommel opruimen? Of heeft hij boodschappen gedaan? Door die onverklaarde toevoeging vertelt het een niet eenduidig verhaal, net zoals het hier langs de straat een ongerijmde verschijning is. Lees hier het gehele essay over de Bospoldervos.
